A las 5 de la mañana nos levantamos. Salimos fuera y no hay ni una nube en el cielo. Hoy será el día. No hemos dormido bien porque hace muchísimo frío. Este frío impide algunas de las funciones higiénicas básicas de la mañana. Las tuberías y la pasta de dientes están congeladas. Desayunamos (huevos), y nos preparamos rápido. Estamos algo nerviosos. Vaciamos la mochila y tan solo nos quedamos con 4 litros de agua, alguna prenda de abrigo, glucosa, pastillas para el mal de altura y chocolatinas.
Sobre las 6 empezamos a caminar. Durante media hora subidas y bajadas hasta la falda del pico, cruzamos un pequeño riachuelo parcialmente congelado y a partir de allí empieza la ascensión. Mirar hacia arriba es darse cuenta de que este va a ser un reto complicado. Caminamos y caminamos por caminos de tierra suelta que, en ocasiones, incluso con los palos, nos hacen resbalar.
Llevamos una hora de ascensión y el río, queda bastante abajo. Nos ha cundido. Las piernas y la respiración van razonablemente bien. Es lógico, esta parte es la más sencilla. En la siguiente hora, pocos cambios, seguimos viendo la cima muy lejana, notamos como estamos ganando altura, y como las piernas se empiezan a cargar. Estamos a punto de llegar a las dos últimas crestas, las de más pendiente, las que nos llevarán hasta la cima o nos harán volver.
Empezamos la tercera hora de ascensión, no hablamos, estamos bastante concentrados en asegurar cada paso y en mantener una buena respiración. Para contrarrestar la falta de oxigeno, necesitamos realizar inspiraciones profundas. Sin embargo, el cansancio y la fatiga aceleran la respiración y nos llevan a realizar mayor número de inspiraciones de menor profundidad. Vamos realizando pequeñas paradas de 2 o 3 minutos para recuperar el aliento, intentar normalizar la respiración y beber agua. El camino transcurre ahora por la nieve. Hay un caminito más o menos abierto, pero es otra dificultad añadida. Esta cresta al estar más elevada que el resto de las montañas cercanas, queda desprotegida y recibimos frías ráfagas de viento. Empezamos a estar bastante cansados, las pulsaciones se nos han disparado y cuesta respirar. Hay unas vistas bellísimas y nos motiva ver la cumbre más cerca. Se distingue algo arriba del todo, de lejos parecen montículos de piedras. Nos estamos acercando, solo la última cresta nos separa del objetivo.
Llevamos casi cuatro horas subiendo y subiendo. Las piernas están tensas. “Pep Toni” no baja el ritmo y nos lleva en fila de a uno. A Iñaki le duele mucho la cabeza. Le preguntamos si quiere que abandonemos y dice que no, que hay que llegar arriba. Las pequeñas paradas ya no sirven para recuperar la respiración. El corazón bombea a toda velocidad, parece que tiene que estallar. Notamos las pulsaciones retumbando en la cabeza, y ahora sí, ya es una cuestión de orgullo. Lo tenemos demasiado cerca para abandonar. El camino es más complicado que nunca. Estamos subiendo por encima de grandes rocas, algunas totalmente cubiertas por la nieve y en algún momento no sabemos dónde ponemos los pies.
Esta última cresta tiene muchísima pendiente. No levantamos la vista más allá de los siguientes diez metros que nos toca superar. Estamos muy concentrados y prácticamente no nos damos cuenta de que estamos llegando. Nos separan tan solo 40 metros de la cima. A pesar de las dificultades que tenemos para respirar, se nos escapan unas sonrisas y algún grito de ánimo.
Diez minutos después llegamos a la cumbre. Nos fundimos en un abrazo y explotamos de alegría. Las vistas son escalofriantes, indescriptibles. Estamos eufóricos. Lo hemos conseguido!!
Tras unos minutos, baja el nivel de euforia y saboreamos profundamente las vistas y el orgullo de haber cumplido este reto. Veinte minutos más tarde, iniciamos el descenso. Rápidamente nos damos cuenta de que esto no ha acabado. En la bajada, no hay risas. Más bien todo lo contrario. El descenso va a ser complicado. Estamos cansados y bajar sobre las rocas requiere un nivel alto de concentración. Un mal apoyo, un patinazo y podemos tener problemas. Masinho va bien, cansado y con algo de dolor de cabeza pero bien. Iñaki sigue con el dolor de cabeza. Todo debe desaparecer a medida que perdamos altura. Yo me empiezo a encontrar muy mareado, con náuseas, no coordino bien y caigo tres veces. Me siento como ebrio, necesito concentrarme y no lo consigo. Algo desesperado me tomo la pastilla contra el mal de altura sin saber si servirá para algo. No digo nada aunque estoy preocupado. La única solución es bajar, así que muy lentamente voy dando pasos para conseguirlo.
Al final, conseguimos bajar. Tardamos cuatro horas que nos parecen cuatro días. Llegamos exhaustos al lodge. No nos sobra nada, es uno de los esfuerzos más grandes que recordamos. La resaca es grande, estamos muy fatigados, destemplados y en algunos días cambiaremos la piel de la cara, pero ha valido la pena. Ha sido algo que recordaremos siempre. Nos pasamos el resto del día delante de la estufa.
Al día siguiente empezaremos la vuelta por el mismo camino que hemos ascendido. Tenemos ganas de llegar ya a KTM. Nos sentimos cansados y sucios. Llevamos cerca de 8 días sin poder ducharnos y durmiendo de mala manera. El agua de las duchas no está fría, está helada y las camas de los lodge son tablas con un fino colchón.
Durante todo el trekking, excepto el día de la ascensión al Tserko Ri, nos hemos cruzado con los famosos porteadores. Esta gente está hecha de otra pasta, nos asombra lo duros que son. Suben y bajan grandes cantidades de material, colgado de la cabeza, es para verlo…
Finalmente llegamos a KTM y nos tomamos unos días de descanso. Llegan las primeras visitas a Hong Kong y nos van a dar guerra.. Tenemos muchas ganas de ver caras conocidas y pasar tiempo juntos. Además, celebraremos como toca los cumpleaños de Iñaki y Jaume. Nos vemos en HK!
Me han encantado vuestros comentarios de Nepal. A ver si os currais algo parecido en Hong Kong.
ResponderEliminarVaya pasada¡¡ Espectacular, que felicidad conseguir un reto como ese. Sois unos fenómenos ¡¡¡ Mucho animo para las siguientes aventuras y a pasarlo bien. Besos y ánimo a los tres.
ResponderEliminarMC Joaquín
Ja vos confonem amb en Jesús Calleja de Cuatro. Un beso de part de tots (Tia Antònia)
ResponderEliminarAixo si que es una aventura, un repte molt emocionant ,efectivament en CALLEJA es queda curt, menys mal que ens compteu lo del mal altura un cop passat,segur es mes "sa" que les ressaques dels disabtes quan vos donen garrafó,¿Que tal la marxe per H.K.també donen succedanis? Seguirem impacients esperant el seguent capitol no tardau. Besos molts forts
ResponderEliminarUf!! Quina passada!! Sou molt valents!!! Seguir-vos és molt emocionant. Una abraçada desde Manacor.
ResponderEliminarEnhorabona!!
ResponderEliminarOcho días??? Diiioooss que guarros!!!! jua jua
ResponderEliminarAlaaaa que exageradooosss!!! Tampoco es pa tanto!!!
ResponderEliminarAlbert! que carilla mas mala tienes durmiendo ahi no? que además vas mas colorao que un alemán en la playa de Palma!
ResponderEliminarPine the man
Albert tio!! Parece que te han dado soplete colega!!!
ResponderEliminarFlores Negras
Que pacha Albert!!!! que te ha pegado una pajara!!!!!! Si no sabes manolete para que te metes!!!!!!! Jaume parece que vienes de marcha en el video de los 5000 en la cima!!!, creo que has mimetizado la risa de Emilio Duró!!! mirate en el video!!! por cierto habeis subtitulado mal " se te cauen es collons en terra" en el video, en castellano no es " impresionante",jejejejeje!!!
ResponderEliminarPd: Deberíais hacer alguna imitación que otra en algun video!!!!!
Hola Iñaki, hola chicos, bravo, bravo, bravo. Esto vuestro es brutal. Palabras mayores. Esperaba esta crónica. Vaya paseíto!. Enhorabuena. Lo q hubiera dado por estar ahí arriba. Dp d esto ya me espero cualquier cosa. Ciao, GRANDES VIAJEROS. Juana
ResponderEliminarIñaki, soy Juana, lo he pensado un poco y retiro lo dicho. Todo lo dicho. Y nada de intentar un ochomil en China, eh!, q no sois Edurne y hazte un favor… Antes de vuestro próx reto utiliza tu neurona. No hace falta q la gastes mucho, no sea q la agotes, xo PIENSA, ANIMAL!!!!. Pandilla d chalados. Ya os vale. Q será lo siguiente, una inmersión d cien metros a pulmón. Y adjuntad un tarrito de miel a vuestro kid d supervivencia o se os va a caer la piel a tiras. La miel es la super mascarilla de los indígenas y sino siempre t la puedes comer. Ufff y tu hablabas d vacaciones, ja. Pillad un todo incluido chino o a este ritmo vais a morir.
ResponderEliminarAlbert a ti te pario una gamba!
ResponderEliminarOjo para la próxima me pido primero para venir, jo llevaré la cámara, por fa no me dejeis tirado.
ResponderEliminarMagnifico la piel se cambia lo demás no
mirar este video q os molará!: http://vimeo.com/bettywantsin/experiencehumanflight
ResponderEliminarQue guapo la nieve y las montanas!!!Como en casa ;-) Un besito pa los tres!
ResponderEliminarMUCHAS FELICIDADES A MIGUELOTE Y A PEPILLO!!! SEGUIMOS POR HONG KONG....
ResponderEliminarUN ABRAZO MUY GRANDE!!!!
Que bonita las vistas de la montañas de Himalayas! :-) y encantada conocer a vosotros en Hong Kong! Que tengais un buen viaje! Un beso, "Estrella" de Hong Kong!
ResponderEliminarActualizar ya esto....
ResponderEliminarGracias iñaki¡¡¡¡¡ Eres un crack¡¡¡¡¡ Ya tengo fechas del primer viaje (del 3 al 11 de junio). me teneis que decir donde estareis, segun vuestra prevision creo que vietnam, no????? Decidme cosas y me saco el billete de avion. Un saludoa los 5, que se que Edita y el Morti estan por alli.
ResponderEliminarIñaki, hoy hemos tenido la 1ª cena de "singles" sin tí. Nos quedan 11. Cuídate!!!
ResponderEliminarMormaiquel.
Vos volem veure per Hong Kong!
ResponderEliminariñakiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, siempre has sido mi idolo, pues ahora aun más, espero que lo pases genial, que siendo tu como eres eso esta asegurado, y tambien mandarte fuerzas por si las necesitas en algun momentooo!!!
ResponderEliminarYAYA, YAYA, YAYA... UN ABRAZOO Y CUIDATEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!
By MOYER!
eeeeeeeeeee,chavales!!!!!! ¿ Estais de vacaciones?
ResponderEliminarAdorable!!!No words to describe..Thanks for visiting Our Country!!!
ResponderEliminarQuina delicia reís!!!!lagrimas,molt be!!!anim i sort!!!rafa&queralt
ResponderEliminarOle! Enhorabona cracks!!
ResponderEliminarmolts besos