miércoles, 15 de junio de 2011

Con el agua al cuello : De Sen Monorom a Ban Lung

Con la imagen de los delfines todavía en la retina madrugamos para abandonar Kratie. Es sin duda la tónica de este viaje, sin tiempo para digerir lo vivido, un nuevo día lleno de experiencias por vivir se abre paso. Iniciamos el camino hacia Sen Monorom en una pequeña furgoneta. Durante el complicado trayecto sufrimos un pinchazo que nos obliga a parar durante hora y media. Una vez arreglado el neumático y a punto a reanudar la marcha nos encontramos que a los pies de los asientos donde viajamos, han colocado unas maletas y sí ya vamos justos quieren meter aún más gente.  Nos negamos a viajar de esa manera y empieza así una discusión. Nos amenazan, quieren hacernos  bajar de la furgoneta  (en dios sabe qué pueblo…) y  nos dicen que el coche no se mueve si no accedemos a viajar así, después de unos cuantos gritos manteniendo el tipo, acceden a recolocar las maletas en el maletero abierto y proseguimos la marcha. Llegamos y buscando hostal conocemos a John (Corea del Sur) y Cornelius (Alemania), con los que compartimos habitación por 2 dólares por persona, no está mal!!
                         
Al día siguiente alquilamos dos motos y vamos los cuatro por los alrededores del pueblo. Visitamos las cataratas de Monorom y algunas aldeas de la zona. Después de comer nos despedimos y cogemos un pick up que nos llevará a Kaoh Nheak para iniciar la que sin duda será una de las grandes aventuras del viaje. Nuestra idea era ir hasta Ban lung en autobús, pero el hombre del hostal nos comenta que al estar en estación de lluvias es totalmente imposible. Debido a las constantes lluvias, el camino, en varios puntos, desaparce bajo el río. La única opción que nos da es volver a Kratie y desde ahí coger un autobús. Nos negamos a volver atrás y tras barajar varias posibilidades damos con una que nos convence. El plan parecía sencillo. Cogemos un pick up hasta Kaoh Nheak. A la llegada nos esperaría un guía. Él nos acompañaría en moto llevándonos las maletas, y nosotros iríamos andando hasta BanLung, situada a 90km, donde esperábamos llegar en unos 3 días.
                                               
Después de 4h en pick up llegamos a Kaoh Nheak ya entrada la noche y nos encontramos con el primer contratiempo. Él guía nos llama diciendo que debido a la crecida del río, por el momento le es imposible llegar. Quedamos en vernos directamente en el hostal. Cansados de esperar nos vamos a cenar algo y a dormir.  A la mañana siguiente el hombre sigue sin aparecer pero conseguimos contactar con él. Nos comenta que sigue atrapado esperando que el rio baje. Decidimos ponernos en ruta y encontrarnos por el camino. Así que con todo nuestro equipaje a cuestas, maleta grande a la espalda, maleta pequeña delante­­­­ y con la ayuda de un plano hecho a mano por un hombre de la zona iniciamos el camino. Al poco de empezar nos damos cuenta que no va a ser nada fácil. El equipaje se hace muy pesado, el camino está totalmente inundado, hace muchísimo calor y como cada día se prepara una tormenta. El día discurre entre sol y lluvia, y seguimos avanzando sin noticias del guía. Tras superar varios riachuelos nos encontramos que el camino se ve cortado por un río de grandes dimensiones. Si bien los anteriores los habíamos podido cruzar sin excesivos problemas, este parece que será más complicado. Iñaki hace un primer tanteo y comprueba que a los pocos pasos, el agua ya le llega al cuello. Tras unos instantes de duda, y al ver que tampoco tenemos otra opción, nos quitamos la ropa, nos ponemos las mochilas en la cab­­­eza y decidimos cruzarlo. Lo corriente es muy fuerte y el peso del equipaje nos desequilibra en varias ocasiones, pero por suerte, conseguimos llegar a la otra orilla sin más contratiempos.Sin apenas descanso proseguimos la marcha. Quedan dos horas de luz y hay que encontrar algún pueblo para pasar la noche. 
                     
Pasa el tiempo y seguimos sin ver ni rastro de civilización. El paisaje de pura selva que antes mirábamos fascinados, ahora se hace desesperante.  Da la sensación de estar pasando por el mismo camino una y otra vez. Quedan apenas veinte minutos para la puesta de sol, el cansancio es ya extremo, la sed insoportable y las esperanzas de encontrar cobijo cada vez más pequeñas. El ánimo decae aún más si cabe cuando empezamos a oír los truenos de la tormenta que se avecina. Las risas hace horas que han desaparecido, y las conversaciones son cada vez más escasas. Sin decirnos nada cada uno se empieza a hacer la idea de que habrá que pasar la noche a la intemperie. De repente la voz de Iñaki suena entre el chapoteo de nuestros pasos:
- Una antena !!
La reacción es inmediata. Si hay una antena tiene que haber civilización, y si hay civilización habrá un sitio donde poder pasar la noche. Recuperamos el optimismo, y la esperanza de encontrar cobijo nos lleva en volandas a un pequeño poblado conformado por unas 20 casas. Enseguida encontramos una  donde nos dicen que podemos pasar la noche. Nada más entrar en la casa, caemos exhaustos al suelo. El dolor de espalda es tan grande que somos incapaces de levantarnos.  Nos traen varias botellas de agua que bebemos de un sorbo y nos preparan la cena.  Engullimos la comida que nos traen ante la atónita mirada de toda la familia. Tenemos la espalda, las piernas y los pies totalmente destrozados, pero lo hemos logrado. Con una esterilla en el suelo nos preparan una cama que nos sabe a gloria. Al  tumbarnos oímos como empieza a diluviar. Sonreímos y nos dormimos al instante.
                     
Al día siguiente conseguimos  que un vecino de la zona  nos lleve con su barca hasta Lumphart, un pueblo situado a sólo 35 km de nuestro objetivo. Toda la conversación discurre mediante dibujos y mímica pero la necesidad hace que nos entendamos perfectamente. Seguimos físicamente muy cansados así que planeamos un día de descanso en Lumphart y después llegar en BanLung en dos jornadas a pie. Después de 2km sobre caminos ya completamente anegados llegamos a la barca. Metemos todo nuestro equipaje, colocan un motor y emprendemos la marcha. Nos deslizamos sobre aguas turbias y selva a babor y estribor. El rio cada vez se hace más grande y las corrientes más afanosos. Después de hora y media de camino la barca nos deja a 4km a pie de Lumphart.
                                 
Al llegar a Lumphart a pie, otra vez nuestros planes vuelven a cambiar inesperadamente, aunque esta vez para bien. Mientras comemos tranquilamente, un hombre nos propone llevarnos a BanLung ese mismo día en su camioneta por 5 dólares. Nos miramos entre risas y abrazos.  Después de mucho sufrimiento, el reto de llegar a BanLung se iba a cumplir. Ahora vendrá tiempo de descanso, de revivir las vivencias de estos días y de reurnirnos con Albert para que nos cuente sus historias vietnamitas. La lluvia ha aumentado su intensidad día a día. Mirando hacia atrás nos damos cuenta de la suerte que hemos tenido durante el trayecto.















 




16 comentarios:

  1. QUINA PASADA UN BESITO

    ResponderEliminar
  2. Compraros un Tuc-tuc y dejar de andar como primos.

    PD: La camiseta de la UIB con el 11 es guapilla!

    ResponderEliminar
  3. Ay!!! Quina penada nos hacéis pasar!!!! No os apetece un Resort en Tailandia para que estemos más tranquilos aquí???!!!! Por cierto... no os asoméis a las cataratas, animales!!!! Qué os dije de cosas peligrosas!!! Cómo vaya allí os tiraré de las orejas!!!!

    Ya entiendo, estáis celosos de que Albert ponga los momentos picantes y hacéis algo para darle emoción al blog e igualarle...

    Besos
    pd: Jaume, quedamos en el skype para que veas al Figura este finde?? Que no lo vas a conecer!!!!

    ResponderEliminar
  4. Menos mal q volveis a poner cosas de aventura y emocion q ultimamente con tantas mariconadas este blog estaba perdiendo la esencia!

    ResponderEliminar
  5. Hola chicos, aqui las companeras de la habitacion de al lado en la Guest house Micasa de Chian Mai, todo lo mejor para vuestro viaje.

    ResponderEliminar
  6. Estais pillaos de la cabeza. Vaya puta pasada. Los videos son cojonudos.
    Tened mucho cuidado joputas.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  7. Pero bueno!!!Un poc de coneixament!!!!que grande la aventurilla por camboya... con el video de la catarata y en el que a Inaki casi se lo lleva la corriente me he cagao desde aquí!!!un abrazo fuerte!!!

    ResponderEliminar
  8. Hojo:

    Albert ja te pots espabilar que es teus dos companys han pujat molt es nivell des relats amb aquesta gran història i millors videos....

    ResponderEliminar
  9. Desde aquí damos la bienvenida a Gerard como nuevo seguidor del Blog, y la enhorabuena a Zaida, Carlos y al Sr Martín padre. Un abrazo muy fuerte!!

    Cristina y Gerard : Gran ses partides de bolos laoitas, si senyor… Moltes gràcies per s’informació i ses “males” notícies d’australia que mos vareu donar. Molta sort

    Nani : Es tema de ses refredadores el deixarem per en Javi. Jo com a màxim m’oferesc per anar a fer unes canyes,jejejee. Un beso molt fort !!

    Pedrito : Si así conseguimos que nos hagas una visitilla, seguiremos arriesgando. Una aferrada!!

    Amunike : Cuanto tiempo sin saber de ti. Desde tu éxitoso paso por el Barça te tenía la pista perdida. La familia bien ? Un abrazo

    Alonso : Ya me dijo Iñaki que te comentó la siguiente aventura… Será brutal. Un abrazo muy fuerte y esperamos otra visitilla antes que se acabe el viaje

    Cuerpooo : Besote

    HDC : Que cabrón !! A ti tampoco te saldrán callos de escribir. En nada…diciembre!

    Incondicional : Un beso molt fort

    Josep Maria : Estam començant a trobar en falta els seus comentaris tan instructius

    Hojo : Veig que ja estàs totalment recuperat de santjoan. En menos d’un any, estarem cantant es davallada de la mola aferrats… Salut i gols

    Tinerfeñas : Un gustazo. Mucha suerte !!

    Pascualín : He oído voces de un proyecto de visita conjunta con el Sr Frank Stone. Creo que este tándem puede dar mucho que hablar. Esperamos confirmación.

    Besos y abrazos a todos y mil gracias por seguirnos.

    ResponderEliminar
  10. Iñaki, ahora entiendo el verdadero significado de “Apolonia, por fin hemos llegado!!”.
    Por lo que veo, como dice la entrada “Con el agua al cuello” ... y los... por corbata. Todo en la misma línea de flotación. Yo ya me hubiese bebido el xoriguer de un trago, y si todavía queda algo lo enviáis a vuestras madres, para el susto añadido que encima habrán pasado viendo el video de la catarata, que estáis zumbaos!!
    Bueno, aquí estaremos en espera del próximo berenjenal en el que seguro que ya estáis metidos. Cuidadito, que el listón de las calamidades ha quedado alto, alto, alto....
    Besos!!!.

    ResponderEliminar
  11. Podéis cambiar el mapita de (donde estamos), que seguro que en Camboya no... madre mia que estaréis tramando pa no poder actualizar el blog.
    Iñaki que estas mu perdido, creo que pa saber de ti tendré que ir a informarme al chino de mi calle, que estarás ideando...
    cuídate y un gran beso

    Mari Cruz j.c

    ResponderEliminar
  12. Gerard: Hola me llamo Gerard Martín Pérez y ya he nacido!!!!!!! nací el 1 de Julio a las 12:50 en la Policlinica Miramar, mido 51,5 cm y peso 3,770 kg, y a partir de ahora mi papi me ha dicho que me contará vuestros viajes y hazañas..................!!!!!

    Carlos: Bueno figuras ya hay un nuevo fan en el blog!!!!!!!!!!!!, Jaume te enviare una foto a tu mail y te cuennnnn...........como fue todo.

    Este es el mejor scketch de todos!!!!
    Puntos fuertes :
    1.- Mas videos.
    2.- Mas emocion ( todo el mundo ha pensado enq una posible ostia en la catarata).
    3.- Fantastico el rollito Calleja que te has traido en los videos......., aderezado con el humor inteligente y sutil mallorquín que te caracteriza.
    Puntos debiles para tu scketch:
    1.- Tu hermano ha atacado con el mundo del corazon y de la intriga ( todo el mundo se hace la misma pregunta) que eso da mucho juego!!!!!!!

    Pd me voy a dormir que el figura como mas que yo( que ya es dificil ) y no me deja dormir.

    ResponderEliminar
  13. quiero un hijo vuestro!!!!!!!!!!! estais guapisimos!!!! vosotros si que sois valientes y no esos que van por ahi con un equipo lleno de camaras y seguridad por si pasa algo. Gente sencilla y valiente es la que me gusta
    seguid asi

    ResponderEliminar
  14. joder capi cambiate de camiseta!!!!estoy enganchado esto es impresionante.
    queremos mas aventuras.

    ResponderEliminar
  15. Gracias Jaume por contestar, dile al joputa del narizón que puede hacer lo mismo. Me lo paso dpm con vosotros. Si soluciono unos problemones que tengo ahora aquí, no dudeis que volveremos a vernos. Si no os seguiré continuamente. Ánimo cabrones. Me alegro que donde estáis la puta crisis no va a encotrar de de coña. De Albert mejos ni hablamos que creo que vosotros lo echáis de menos pero no sois correspondidos según me ha cantado un pájaro calvo.

    ResponderEliminar
  16. Hola trio , Jaume, som en Guillem " Carburos Metalics " Se de sa vostra fuita i n'estic ben enganxat per seguir-vos , enhorabona , disfrutau-ho molt

    ResponderEliminar